Dziś refleksyjnie o życiowych podróżach i stawianiu celu.
Zanurzasz się w głębinę, ogarnięty pragnieniem dotarcia do mitycznego dna. Przed Tobą rozpościera się panorama przejrzystej, kryształowej wody, która zdaje się nie mieć końca. W oddali, jakby na granicy Twojego wzroku, pojawia się błyskotka – niezwykła, mieniąca się wszystkimi kolorami tęczy, jakby była skarbem opuszczonym przez morską boginię. Leży nieuchwytnie na dnie, które wydaje się być teraz Twoim jedynym celem.
Z każdym ruchem, zbliżasz się, lecz odkrywasz, że to, co wydawało się być końcem podróży, jest tylko mirażem. Upragnione dno rozpływa się w wirującym piasku, który tańczy w wodzie, tworząc złudzenie, które cię zwodzi. Migoczące w oddali kolejne błyskotki zdają się śmiać z Twojej determinacji, prowokując do dalszej podróży w nieznane.
Ale z każdym metrem, który pokonujesz, woda staje się coraz bardziej mętna. Twoja orientacja słabnie; świat, który znasz, rozmywa się w niepewności. Otaczają Cię teraz setki kamyczków, błyszczących niczym najczystsze diamenty, a Ty, zagubiony wśród nich, zadajesz sobie pytanie: „Jak dotrzeć do miejsca, które wyznaczyłem sobie za cel?”
Głębia sprawia, że każdy oddech jest walką, a myśl o powrocie na powierzchnię staje się coraz bardziej abstrakcyjna. Zmęczenie ogarnia twoje ciało i umysł. Zmysły zawodzą. Światło, kolor, kierunek – wszystko traci na znaczeniu. Nie dotarłeś do dna, które sobie wyobrażałeś. Znajdujesz się w miejscu, gdzie błyskotki tracą swoją wartość, a każdy mililitr wody wokół ciebie staje się upragnionym celem.
Uświadamiasz sobie, że to, czego szukałeś, jest zupełnie inne niż w Twojej wizji. Zauważasz, że nie potrzebujesz już powietrza by oddychać. Miejsce, do którego tak pragnąłeś dotrzeć, istnieje – ale aby je znaleźć, musiałeś przestać szukać. Odpuścić. Odkrywasz, że prawdziwe dno, cel, to nie miejsce, ale stan bycia, w którym wszystko inne traci na znaczeniu, a Ty sam stajesz się częścią nieskończoności.
Dodaj komentarz